به نام خدای شهیدان

از بچگی شهدا وجبهه وحال وهوای جنگ وبچه های جنگ رو دوست داشتم ودارم.از همون موقع ها عاشق این شعر بودم:     

         ممد نبودی ببینی شهرآزاد گشته        خون یارانت پر ثمر گشته

می خواستم از شهدا وسفرم به شلمچه بگم اما یه اتفاق یه مطلب جدید تفکرم رو عوض کرد. این مطلب:

به شراره های آتش جهنم بگویید عمریست وجودم در کوره فراق

دوستانم گداخته شده، مرا مترسان!!!

همه از شهدا می گن وآسمونی بودنشون اعتراضی ندارم ونخواهم داشت، اینها هم کمه در مقابل بزرگی کارشون اما این وسط کسایی هم هستن که باید ازشون حرف زد، البته بازمانده های جنگ اونقدر خاکی وباصفا اند که راضی نیستن من وامثال من ازشون حرفی به میون بیاریم .

تا حالا از خودمون پرسیدیم شب وروزشون رو چه جوری سپری می کنن ؟؟؟؟؟؟

من وتو از راوی های جنگ می شنویم اما اونا دیدن، بین شنیدن ودیدن خیلی فاصله است

       جماعت یه دنیا فرق بین دیدن وشنیدن  

                                           برید ازاونا بپرسید که شنیده ها رو دیدن

تا حالا سراغی ازشون گرفتیم؟؟؟؟؟؟

سخته سخته دوستات جلوی چشمات پرپرشن  و هیچی کاری نتونی کنی 

حساب کن وقتی میگن شهدا انتخاب شده بودن چه حالی به بچه های جامونده از قافله شهدا دست میده ،به خودشون میگن : ما لایق نبودیم،لابد یه گیری تو کارمون بود

وخیلی چیزای دیگه.... که من نه میتونم بگم نه توان درکش رو دارم .

احساس می کنم کم آوردم حرفام یادم رفته یه بزرگواری بهم گفت ازجا مانده ها حرف زدن خیلی سخته، هزار شکلند اما شهدا کلهم نور واحد  !!!!!!!!!!!!!!

بعضی از جامونده ها هم به همه چی پشت پا زدن حتی بعضی وقتا میگن کاش عمرمون رو هدر نمی دادیم  ولی یه عده دیگه که هنوز حال و هوای پریدن دارن میگن: فقط بدونید که ما اون سختی ها،آوارگی ها ،و... روبا دنیاعوض نمی کنیم

دیگه نمی دونم چی بگم واقعا کم آوردم فقط از خدا ،یگانه رفیقم ،ممنونم که اجازه نوشتن بهم داد

مهربانا به امید دیدار