به نام خدای صبر

سلام مهربون خدا

روزها پشت سر هم گذشت تا به اواخر اسفند 89 رسیدیم.

شب تحویل سال مث همیشه رفتم پشت بوم از ساعت 10 یا 11 اونجا بودم تا نزدیکای تحویل سال

چشام بارونی بود .خنده داره نه؟ سال جدید وچشای بارونی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

شاکی نیستم خدا اما اولین سالی بود که باچشای خیس وبغض رو سفره مینشستم

بگذررررررررررررررررررریم

رفقا هرکدوم برنامه داشتن برا رفتن به سفرای مختلف،

 مشهد   قم   کربلا مکه   شلمچه و........................

وقتی حرف میزدن با حسرت نگاشون میکردم وتو دلم میگفتم:

خدای منم بزرگه شاید حاج حسین طلبید ورفتم شلمچه شاید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!

گاهی اوقات با خدا دعوا میکنم به خاطر اوضاعی که دارم

به خاطر لطمه هایی که خوردم...........................

اما خوب که دقت میکنم ، میبینم چقد بزرگ شدم

آره گاهی شکست هایی میخوری که به نظر تو شکستن اما غافل از اینکه این ضربه ها وشکست ها

مقدمه اند برای بزرگتر شدنت

هر ضربه ای وهرشکستی هرچقد هم بزرگ باشه همه وهمه مقدمه است

بزرگترین نتیجه این لطمه ها بالا رفتن قدرت صبر کردن و به خدا نزدیکتر شدنه

بهش رسیم که میگم

من این شکست ها وضربه ها رو میانبر میدونم

میانبری واسه رسیدن به خدا وبزرگتر شدن......

نمیدونم شاید موافق با حرفام نباشید

اما من چیزی رو میگم که تجربه کردم

به این دنیا وآدماش دلخوش کردن اشتباهه محض.........................

اف به تو دنـــــــــــــــــیـــــــــــا

مهربون خدا، تنها رفیق تنهایی هام

ازت شاکی نیستم بلکه ازت ممنونم که چشامو باز کردی ...................

اصلا چرا ازت شاکی باشم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ تو که همه محبتت رو نثارم کردی واز منجلاب

نجاتم دادی

ما خدا هنوز اون حسرت داره اذیتم میکنه

تو که اونا رو از دلم بردی، حــــــــــــســــــــــرت رو هم ببررررررررررررررررر

به امید روزای خوبت میشینم وصبر میکنم

 تنها تکیه گاهم به امید دیدار